Arka Noego

Dawno, dawno temu, kiedy świat był jeszcze młody, a ludzkość zaczęła oddalać się od ścieżek dobroci i sprawiedliwości, życie na Ziemi zaczęło przybierać mroczny obrót. Ludzie zapomnieli o zasadach miłości i szacunku, a ich serca stały się twarde jak kamień. Wtedy to Bóg, widząc, jak bardzo świat się zmienił, postanowił przesłać wielką powódź, by oczyścić Ziemię z wszelkiego zła.

Jednak wśród ludzi żył jeden człowiek, który wciąż zachował czystość serca. Jego imię brzmiało Noe. Był on człowiekiem sprawiedliwym i prawym, żyjącym w harmonii z Bożymi przykazaniami. Bóg zdecydował, że Noe i jego rodzina zostaną oszczędzeni przed nadchodzącą katastrofą.

Bóg objawił się Noemu, nakazując mu zbudować wielką arkę, która pomieści jego rodzinę oraz parę każdego gatunku zwierząt żyjących na ziemi, by ocalić ich przed zagładą. Noe, choć początkowo zaskoczony, posłuchał Bożych poleceń i przystąpił do pracy.

Budowa arki nie była łatwym zadaniem. Noe, wspomagany przez swoją rodzinę, pracował dniem i nocą, konstruując ogromną drewnianą konstrukcję. W międzyczasie, ludzie wokół kpiąc i szydząc, nie wierzyli w jego przesłanie. Nie zważając na ich drwiny, Noe kontynuował pracę, kierując się wiarą i posłuszeństwem wobec Boga.

Po wielu miesiącach ciężkiej pracy arka została w końcu ukończona. Nadszedł czas, aby zebrać zwierzęta. Od największych słoni po najmniejsze mrówki, każda para zwierząt znalazła schronienie na arce. Gdy wszystko było gotowe, Noe, jego rodzina, i zwierzęta weszli na arkę, a Bóg zamknął za nimi drzwi.

Niebawem niebo ściemniało, a na ziemię spadły obfite deszcze. Woda wznosiła się coraz wyżej, zalewając pola, lasy, góry, aż w końcu cała ziemia znalazła się pod wodą. Arka, unosząca się na powierzchni wód, dryfowała bezpiecznie po wzburzonym oceanie. Wszystko, co żyło na ziemi, zostało zmyte przez powódź, z wyjątkiem tych, którzy znaleźli schronienie na arce.

Po czterdziestu dniach i czterdziestu nocach deszcz ustał, a wody zaczęły stopniowo opadać. Po wielu miesiącach na morzu Noe wysłał z arki gołębia, by znaleźć ląd. Gdy gołąb wrócił z gałązką oliwną w dziobie, Noee wiedział, że wody opadły i ziemia ponownie stała się gościnna.

W końcu arka osiadła na zboczach góry Ararat. Noe, jego rodzina i wszystkie zwierzęta opuścili arkę, wdzięczni za drugą szansę, którą otrzymali. Bóg ustanowił z nimi przymierze, obiecując, że nigdy więcej nie zniszczy życia na ziemi powodzią. Jako znak tego przymierza, na niebie pojawiła się tęcza, symbolizująca nadzieję i nowy początek.