Wieża Babel

Dawno temu, kiedy świat dopiero podnosił się z ruin po wielkim Potopie, ludzkość była zjednoczona. Wszyscy ludzie mówili jednym językiem. Wędrując przez ziemie, dotarli na równinę w krainie zwanej Szinear. Zebrali się w jednym miejscu i powiedzieli: Chodźcie, zbudujemy sobie miasto i wieżę, której wierzchołek będzie sięgał nieba, i w ten sposób uczynimy sobie znak, abyśmy się nie rozproszyli po całej ziemi.

Cegła po cegle, ludzie wznosili potężną budowlę, która rosła coraz wyżej. Wieża miała być znakiem ich jedności i siły – symbolem, że potrafią sięgnąć tam, gdzie dotąd wchodziły jedynie anioły. Ludzie byli pełni dumy, patrząc, jak wieża pnie się ku niebu, pewni, że osiągną coś, co zbliży ich do samego Boga.

Jednak z góry, z niebios, Bóg patrzył na ich dzieło. Widział, jak wielkie ambicje narastają w sercach ludzi, jak pragnienie sięgnięcia gwiazd zaczyna przesłaniać im pokorę. I powiedział: Są oni jednym ludem i wszyscy mają jedną mowę, i to jest przyczyną, że zaczęli budować. A zatem w przyszłości nic nie będzie dla nich niemożliwe, cokolwiek zamierzą uczynić. Zejdźmy więc i pomieszajmy tam ich język, aby jeden nie rozumiał drugiego!

Zstąpił więc Bóg na ziemię, lecz nie przyniósł gniewu ani burzy. Zamiast tego, pomieszał języki ludzi. Nagle jeden nie rozumiał drugiego. Tam, gdzie wcześniej władali jednym wspólnym słowem, teraz każdy mówił inaczej. Zamiast wspólnej pracy zapanował chaos. Budowniczowie wieży zaczęli się kłócić, nie mogąc zrozumieć swoich towarzyszy, i porzucili swoje narzędzia.

Miasto, które miało być wiecznym świadectwem ludzkiej potęgi, zostało porzucone. Wieża, która miała sięgnąć nieba, pozostała niedokończona. Ludzie rozproszyli się po całym świecie, każdy niosąc ze sobą inny język, inne słowa i inne historie. A miejsce to nazwano Babel, co oznacza pomieszanie, bowiem to właśnie tutaj ludzkość przestała być jednością.